Dzieciństwo, wstyd, lęk

W tym momencie trzeba zacząć po prostu od początku inaczej to by nie miało sensu, podstawowe uczucie które towarzyszy mi przez całe życie nawet do dzisiaj to wstyd, mimo dorosłego wieku po dziś dzień wstydzę się mojego ojca tylko teraz już jestem gotowa o tym mówić. Od najmłodszych lat pamiętam jego twarz, twarz pijanego taty, to jak bardzo wstydziłam się przed koleżankami ze mój ukochany tatuś ma problem z alkoholem. Nigdy żadna z nich o tym nie wiedziała. Zawsze czułam że, mój dom nie jest taki sam jak moich koleżanek, mojego nigdy nie widziałam na wywiadówce, przedstawieniu szkolnym, mój był ale jakby go nigdy nie było. Był tylko ciągle w pracy która, kochał chyba bardziej niż nas wszystkie dzisiaj to wiem. Praca i chęć zarabiania jeszcze większych pieniędzy była tak silna że, nie potrafiła mu na zagospodarowanie czasu dla nas i na prace. Ale nigdy mi niczego nie brakowało wręcz przeciwnie miałam zawsze to co o czym marzyłam, firmowe ubrania, zabawki, telefony, laptopy,  piękne wakacje u cioci w Ameryce, wszystko co chciałam. Jednak jakim kosztem? dzisiaj bym oddala wszystkie te rzeczy tylko żeby mieć go wtedy w domu. Mój tata nigdy niczego mi nie żałował chciał żebyśmy miała wszystko co najlepsze, chciał żebyśmy miała z moją siostrą lepsze życie, lepsze dzieciństwo niż on miał, Dalej tak jest wciąż mi pomaga i chce bym realizowała moje plany, marzenia, wspomaga finansowo. Mimo tego ze dzisiaj patrze z innej perspektywy na to,  wiem jedno ze rana w sercu bedzie na zawsze, zawsze bede wracac do tego co było, będę analizować co mogłam zrobić by mu wtedy pomoc, by ocalić moją rodzine, aby dzien 13 grudnia nigdy sie nie wydarzył, ale to bedzie temat na inny post. Moje dzieciństwo nauczyło mnie wiele i moze to dziwne ale nigdy prze nigdy nie zamieniłabym mojego dzieciństwa na żadne inne, bo to właśnie tamte wydarzenia mnie ukształtowały, nauczyły mnie być silną i walczyć nawet gdy nie mam już siły, gdyby nie to co sie wydarzyło nie byłabym tym kim jestem dzisiaj.